Het was leuk om voor het eerst deel te nemen aan ultralange Zweede kampioenschap. In Zweden doen ze dat met een massastart, en je weet dat je allemaal dezelfde route hebt, dus er komt een andere tactiek bij kijken dan bij individueel oriënteren of estafette. De route was 21 km, dus fysiek was het een grote uitdaging.
Het was in het begin nogal chaotisch, toen er maar weinig waren van de 35 dames die het initiatief durfden te nemen. Ik belandde in een groep die een slechte keuze op de lange been naar de eerste post maakte, en begreep dat het heel goed zou kunnen dat een andere groep een betere keuze had gemaakt, maar ik bleef kalm en dacht dat de baan lang genoeg is om een eventuele achterstand weer in te halen.
Na ongeveer een half uur kwamen we inderdaad met een andere groep dames samen die voor ons gelegen had, en liepen een tijd in een grote groep. Ongeveer de helft van die groep mistte een post op een steile helling en verloor heel wat tijd. Daarom hebben we de snelheid verhoogd, in een poging het gat te houden tot aan de finish, wat gelukt is! We waren een groter groepje van 7-8 lopers toen we bijna 2 uur erop hadden zitten, toen ik zag dat Ingrid Lundanes een behoorlijk groot gat kreeg op weg naar de eerste arena-passage. Ik wilde proberen het gat te dichten, maar dan valt Frida Vikström en raakt haar neus die flink begint te bloeden. Ze was bang om haar neus te hebben gebroken en vraagt me (al rennend) om te controleren of het er goed uitziet en haar mijn startnummer te geven zodat ze in ieder geval het bloed kan drogen.
Omdat ik niets geks zie aan haar neus, blijven we doorrennen en slaag ik erin om het gat naar Ingrid te dichten voor we de eerste keer de arena passeren. De rest kon ons niet bijhouden en we zijn nog maar met z’n 3en. Dan komen er twee spannende lussen in het bos dat het dichtst bij de arena ligt, met arenapassage tussendoor wanneer ik de spreker hoor zeggen dat wij de drie zijn die de medailles zullen behalen, erg spannend! Ingrid wordt onzeker wanneer we de eerste post op de laatste lus naderen, en daar neem ik het commando en navigeer naar de post zonder problemen. Dan wordt het moeilijker en ik merk dat ik mijn benen bijna niet meer kan optillen van vermoeidheid. Ik moet alles geven om Frida en Ingrid niet uit het zicht te verliezen, maar ze krijgen een gat dat te groot is om weer te dichten voordat we na bijna 2,5 uur bij de finish komen.
Het voelt natuurlijk een beetje zuur aan als het zo dichtbij is om zelfs te kunnen winnen nadat ik me door de langste oriëntatiewedstrijd van mijn leven geploeterd heb, maar ik ben een zeer tevreden en blije bronsmedailleur! De eerste medaille op Zweedse kampioenschappen in het bos, dus dat voelt extra bijzonder!
Zie voor de kaarten, routes en meer: Livelox. Tevens beschikbaar een GPS-tracking.
Foto omslag: is van een eerdere World Cup en copyright IOF / Terje W. Pettersen
Tekst van Eef van Dongen
1 reactie
Leuk verslag! Dank voor het delen van je ervaring. En gefeliciteerd met je prestatie uiteraard!